Adam Zbyryt – Człowiek z Puszczy opublikował niedawno bardzo ciekawe zdjęcie. Przedstawia ono pniak po wyciętym drzewie, zarastający kalusem. Tak specjalistycznie nazywa się tkanka narastająca na ranę u drzew. Występuje ona powszechnie, gdy drzewo dowolnego gatunku na siły by leczyć uszkodzenie.
Już Peter Wohlleben w książce „Sekretne życie drzew” , twierdził, że rosnące w skupisku drzewa tworzą między sobą połączenia za pomocą korzeni i sieci symbiotycznych grzybni. Leśnicy opowiadają, że jodły, świerki, daglezje i buki potrafią tą drogą podtrzymywać energię u sąsiednich drzew tego samego gatunku, często swoich rodziców czy potomstwa aż do tego stopnia – by roślina z pozoru martwa, mogła odbić od korzeni. W ten sposób zwiększają się szanse na przetrwanie każdego gatunku. Naukowcy potwierdzili również wzajemne wspieranie się drzew równych gatunków i innej roślinności poprzez Wood-Wide-Web. Bardzo ciekawie o tych powiązaniach mówi prof. Tomasz Zielonka z Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, polecam wywiad.
Istnienie Wood -Wide-Web jest potwierdzone przez naukowców zajmujących się biologią i… klimatem m. in. z Uniwersytetu Stanforda, którzy badają obecnie działanie tych podziemnych sieci także pod kątem doboru gatunkowego nowych nasadzeń i potrzymywania już rosnących zalesień – by wykorzystać je dla wiązania dwutlenku węgla i hamować katastrofę klimatyczną.
